ادیب نیشابوری

همچو فرهاد بود کوهکنی پیشه ی ما

کوه ما سینه ی ما ناخن ما تیشه ی ما

شور شیرین زبس آراست ره جلوه گری

همه فرهاد تراود ز رگ و ریشه ی ما

بهر یک جرعه ی می منت ساقی نکشیم

اشک ما باده ی ما دیده ی ما شیشه ی ما

عشق شیریست قوی پنجه و می گوید فاش

هر که از جان گذرد بگذرد از بیشه ی ما

"ادیب نیشابوری"